اشعار

بستی نگـاه خستۀ خود را چـرا به در            داری به سوی فـاطمه بابا مگـر نظـر

قـرآن کــنـار بـسـتـر تـو بـاز کـرده ام            بـابـا بـبـین که آمـده وَانـشَـقَّـتِ الـقـمر

ببار ای دیده از داغ علیِ مرتضا امشب           که خون گرید ز داغ او تمام دیده ها امشب

به تیغ ابن ملجم شد روان خون سر مولا           که از این داغ می نالد همه ارض و سما امشب

 پخش سبک  

ای امامِ متّـقـین؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

یا امیرَالمؤمنین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

 پخش سبک ۱                       پخش سبک ۲                               پخش سبک ۳   

شد داغ دل از حـد فزون، آه و واویـلا آه و واویلا

محراب و مسجد لاله گون آه و واویلا آه و واویلا

 پخش سبک  

با مدد از حـیـدر، شور شرف دارم            به این دل محزون،شوق نجف دارم

به لـطف ثـارالله، وَ حضرت زهـرا            شــده نـوای مـن، ابـالـحـسـن مــولا

 پخش سبک  

آمـد شب اشـک و بُـکـا           شــام عـزای مـرتـضی

دلـهـا پــریـشــان اسـت           شــام غــریــبــان اسـت

به نسخه نیست نیازی طبیب را ببرید            برای مرگ علی دست، بر دعـا ببرید

نـیـاز نـیـسـت مـداوا کـنـیـد زخـمم را            بر آن مریض خـرابـه نشین دوا ببرید

امشـب سیـاه، خـیـمه هـفت آسمان شده           آثـار مــرگ در رخ مـولا عـیـان شده

امشب طبیب هم به عـلی گریه می کند           تنـهـا نه اشـک دیـدۀ زیـنب روان شده

هر کس بـرای تـوبه مصـمم نمی شود           بـا صـد هزار مـوعظـه آدم نـمـی شود

امروز اگر که فرصت توبه هدر دهیم           فـردا همـیـن مجـال فـراهـم نمـی شـود

خـدا مـرا ز ولای عـلـی جـدا نـکــنـد            من و خـیـال جـدایی از او؟ خـدا نکند

به آنچه در حق من می‌کنـد خوشم اما            خـدا کــند که دلـم را ز خـود جدا نکند

شود جان، لحظه لحظه از تن مولا جدا امشب           کسی دیگر نیارد شیر بر شیر خدا امشب

طبیبا زخم مولا را گشودی نسخه ننوشتی           چه گفتی مخفی از زینب به گوش مجتبی امشب؟

به خون شستند نامردان رخ مرد دو عالم را           بـپـا کردنـد در ماه خـدا شور محـرم را

سیه کردند از دود ستم رخسارۀ گردون           در افـکـننـد از پا قـامت عـدل مجسم را

تا که از تیــغ شرر بار عـلی را کشتند            هاتفی زد به فلک جار عـلی را کشتند

لــرزه بر پیکــر ارکــان هــدایت افتاد            نــالــه زد گنبد دوّار عــلــی را کـشتند

پخش سبک   

کوچه های کوفه، چه رنگ غم گرفته           سینـه ها ز داغ و رنـج و الـم گـرفته

جبـرئیل امیـن، زغصـه دم گــرفــتـه           یا علی یا حیـدر یا مرتضی یا حـیـدر

پخش سبک    

نمی تونم غرق ناله ، دلم رو پرپر ببینم            نمی تونم، بابام رو من، میان بستر ببینم

قلبـم تو سیـنـه میـزنـه            این خـواهـش دل منـه

وجــودم نخــل از غـم بــارور بود            تمام حاصــلــم خــون جــگــر بود 

زهــر شـاخه هــزاران میــوه دادم            همانــا پــاســخــم نیــش تــبــر بود 

صبـرم تـمـام شد کـفـنـم را بیـاورید            رخت رهــایی از بـدنـم را بـیـاورید

روحم میان این قفس تنگ خسته است            ازعــرش نـور، پـیـرهنم را بیاورید

خدایا مشکل از کار منِ مشکل گشا وا کن           بُوَد درمان من زهرا، مرا مهمان زهرا کن

اجل از بعد زهرا منتظر بودم که برگردی           بیا امشب علی را بین شهـر کوفه پیدا کن

کنــار من، صدف دیــده پُر گهر نکنید            به پیش چـشـم یتیمان، پـدر پـدر نکنید

تــوان دیــدن اشک یـتیم در من نیست            نثار خـرمن جــان عـلی، شــرر نکنید

اگـر نگــاه کـنـی پـیـش پای چـشمـانت            یـتـیـم پُــر شده در کوفه های چشمانت

مگر چه دیده ای از شهر کـوفه آقـا که            گـرفـتــه بــاز دوبـاره هـوای چشمانت